Danas su Madjarske društvene mreže ali i severno-bačke “oblepljene” žalom za Trijanonskom tragedijom, diskretno provlačenje kroz retoriku koja je pre 100 godina i dovela zemlju do takvog mirovnog diktata .
*Mađarska je od teritorije od skoro 326.000 kvadratnih kilometara, izgubila blizu 233.000
*Sa teritorijama koje su izgubljene otišlo je i 13,2 miliona stanovnika
*Novostvorenoj Čehoslovačkoj pripalo je 63.000 kvadratnih kilometara, sa oko 3,5 miliona stanovnika, od kojih je bilo 1.072.000 Mađara
*Rumunija je dobila najveći deo nekadašnjih mađarskih teritorija, oko 103.000 kvadratnih kilometara sa 5,3 miliona stanovnika, među kojima je bilo 1.664.000 Mađara
*Kraljevina SHS dobila je ukupno 63.540 kvadratnih kilometara sa 4,2 miliona stanovnika, od toga oko pola miliona Mađara
*Austriji je pripalo 4.000 kvadratnih kilometara, sa oko 300.000 stanovnika
Trijanonski mir je za posledicu imao da je 3,3 miliona Mađara ostalo izvan matične države.
Iz ove činjenice sledi da pre sto jedne godine Vojvodina nije bila deo karte Srbije, već je upotpunjavala kartu jedne sasvim druge države. Ipak, većina građana Srbije „oduvek“ je podrazumevala da je Vojvodina deo Srbije, zanemarujući činjenicu da odvajanje dela teritorije jedne države i priključenje drugoj, nikada u istoriji nije predstavljalo jednostavan čin. Po pravilu, takva prekrajanja granica se dešavaju nakon ratova, kada pobednici uzimaju i deo teritorije poraženih, ili na osnovu „prava na samoopredeljenje naroda“. U slučaju Vojvodine to se desilo nakon „velikog rata“, koji je Austrougarska izgubila, a Srbija dobila. u vreme, kada obeležavamo stotu godinu od „priključenja“ Vojvodine Srbiji imamo obavezu da postavimo pitanje: da li je Vojvodina ratom osvojena, ili je priključena Srbiji na osnovu prava naroda na samoopredeljenje? Podrazumeva se da je u oba slučaja to priključenje imalo podršku velikih sila, kao što ga je imalo i ukupno rastakanje Austrougarske kao poražene carevine.
“Trijanonski mit” živeo je u mađarskoj nacionalnoj podsvesti, a politika ga je vešto oživela posle 2010. godine, pa traje i danas
.Direktorica ŠTC Jožef Šinković, Emeše Lendjel javno na svom profilu pokazuje da taj mit živi u Bačkoj Topoli. Možda joj niko ne bi zamerio želju da bude zajedno sa dijasporom Madjara, pre Trianona, da je glavna glumica u fimu, o istoriji pre Velikog rata ali kao direktor državne ustanove Republike Srbije, ne bi trebala imati revizionističke poruke, pogotovo ne na javnom profilu, koji je dostupan ,svim učenicima ove višenacionalne škole.
